วัดพุทธปัญญา

21.ทำไมไม่ชอบเข้าวัด

เมื่อวันอาทิตย์ที่ 27 กรกฎาคม 2551 ตั้งแต่เวลา 10.00-14.00 น. พุทธศาสนิกชนจากที่ต่างๆได้เดินทางมาเยี่ยมวัดพุทธปัญญาตั้งแต่ทำวัตร สวดมนต์ นั่งสมาธิ ฟังธรรม ตักบาตร ถวายสังฆทาน รับประทานอาหารร่วมกัน แล้วจับกลุ่มสนทนากับญาติมิตรที่สนิทชิดเชื้ออย่างอบอุ่น มีความสุข

เมื่อรับประทานอหารแล้ว ก็แยกกลุ่มกันคุยตามอัธยาศรัย ใครชอบกลุ่มไหน สนิทกับใครก็คุยกับกลุ่มนั้น เพราะการได้พบปะพูดคุยกับคนที่สนิทมิตรสหายที่ไม่ได้พบกันมานานสร้างความสนิทแน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้น

หลายท่านสนใจศึกษาพระไตรปิฏก ก็ขอเชิญบนอุโบสถศาลาชั้นสอง เด็กๆเยาวชนที่สนใจเรียนภาษาไทยก็เชิญบนกุฏิที่พักสงฆ์ และที่อุโบสถศาลาชั้นล่างหลังใหม่ แม้เราจะมีที่ทางคับแคบ แต่ใจมิได้คับแคบไปตามสถานที่ ใครเห็นประโยชน์อันใดในทางธรรมะและทางวัฒนธรรม ก็เดินเข้ามา ทางวัดยินดีต้อนรับทุกท่านอย่างเต็มที่

พอช่วงบ่ายคล้อย ญาติโยมหลายท่านกลับมานั่งที่ลานธรรมต่ออุบาสิกาท่านหนึ่งตั้งคำถามว่า ทำไมคนบางคนไปไหนต่อไหนได้เป็นประจำแต่เวลาชวนมาวัดแล้วละก็ ปีละครั้งก็แสนยาก พอจะบอกได้ไหมว่า เป็นเพราะเหตุใด

จึงตอบ คุณโยมที่ตั้งคำถามว่า เป็นธรรมดาอยู่เอง ที่มนุษย์ชอบไปสู่สถานที่ ที่ตนเองรู้สึกชอบ หรือที่โบราณเรียกว่า ไปสู่ที่ชอบๆนั้นแหละ ความหมายง่ายๆก็คือ ชอบที่ไหน ก็ไปที่นั่น ไม่ชอบที่ไหน ก็ไม่ต้องไปที่นั่น

เมื่อพูดถึงของชอบและโปรดปรานแล้ว แม้ว่าการไปสู่สถานที่ชอบเพื่อแสวงหาของที่ชอบ จะลำบากยากเย็นสักปานใด ก็ไปถึง เพราะเมื่อได้พบกับสิ่งที่ชอบแล้ว รู้สึกพึงพอใจและคุ้มค่า เทียบเป็นราคาเงินที่เสียไปหรือเวลาที่เสียไปไม่ได้เลย คิดเสียว่า สิ่งนั้นเป็นต้นทุนที่จะเดินเข้าสู่สิ่งที่เป็นความพอใจ

หลายท่านคงเคยใช้เวลาเดินทางไปเล่นการพนัน ณ ที่ใดที่หนึ่ง ที่อยู่ไกล ใช้เวลาเดินทางเป็นสิบชั่วโมง ต้องจ่ายค่าน้ำมันทั้งไปทั้งกลับหลายร้อยเหรียญต่อครั้ง จ่ายค่าโรงแรมและเสียการพนันอีกหลายพันเหรียญ แต่ไม่เคยรู้สึกเสียดายเงินเหล่านั้นเลย เพราะรู้สึกพอใจและคุ้มค่า

เมื่อถึงเวลาพักผ่อนครั้งใด ก็ใช้เส้นทางสายเดิม ไปปฏิบัติการแบบเดิมๆ ด้วยราคาที่จะต้องจ่ายมากกว่าเดิมหรือเท่าเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทั้งนี้เพราะ ชอบ และรัก การไปทำอย่างนั้นอย่างฝังใจ ไม่มีใครจะมาแยกให้พรากจากกันได้

ส่วนการไม่ชอบไปวัดก็มีสาเหตุหลายสาเหตุ แต่ข้อแรก คือ ไม่คุ้นเคยกับการไปวัด ไม่ชอบใครที่อยู่ที่วัด ไม่ชอบสถานที่และกิจกรรมแบบวัดๆที่ไม่มีอะไรตื่นเต้นและเร้าใจ เพราะกิจกรรมของวัดแทบทุกกิจกรรม มีแต่ความสงบ จืดสนิท ไม่มีรสชาติ ไม่เร่าร้อน

คนที่ไปวัดได้เป็นประจำต้องเป็นคนที่ชอบจริงๆ สิ่งที่จะต้องชอบมากๆในเบื้อต้นคือ ความสงบ ประการที่สองต้องทำอะไรซ้ำๆได้เสมอไม่เบื่อ คนที่มีลักษณะอย่างนี่แหละเหมาะที่จะไปวัด

คนส่วนใหญ่ ไม่ชอบวัด ไม่ชอบบรรยากาศของวัด ไม่ชอบกิจกรรมของวัด จึงไม่ชอบไปวัด

ความชอบหรือไม่ชอบจึง มีบทบาทต่อการจัดสรรค์และจัดการชีวิตอยู่ไม่น้อย ยกเว้นคนที่เข้าใจ ความรู้สึกชอบชังได้อย่างประจักษ์ จัดการกับความรู้สึกนั้นแล้ว จึงตัดสินใจกระทำสิ่งต่างๆตามความจริง ไม่ต้องอิงความชอบหรือไม่ชอบอีกต่อไป

 

© วัดพุทธปัญญา -แคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา :: © Copyright 2008 Buddhapanya Temple